b-Loving again

Λένε ότι για να ξανά- αρχίσεις να γράφεις πρέπει να έχεις την ανάγκη. Οι ιδέες μπορεί και να υπάρχουν αλλά η ανάγκη να εκφρασθείς είναι αυτή που σε οδηγεί εδώ. Μάλλον δεν την είχα ή μπορεί απλά να δυσκολευόμουν στην αρχή. Η "αρχή", σαν αυτήν εδώ, πρέπει να έχει ένα σκοπό, μια ιδέα, μια πρόταση, ένα νεύρο για να συνεχίσεις. Τι καλύτερο να τα έχεις όλα αυτά και πέρα από εδώ.

Πέρα από εδώ, κάπου εκεί έξω. Όταν δεν είμαστε μόνο εμείς και το ψηφιακό μας χαρτί. Στον κόσμο που προχωράμε και εξελισσόμαστε, που ανακαλύπτουμε και επικοινωνούμε. Πόσα από αυτά κάνουμε όμως;

Όλα τα κάνουμε αλλά όχι με το σωστό τρόπο. Προχωράμε χωρίς να αφουγκραζόμαστε. Εξελισσόμαστε στο "καλύτερο" και όχι στο "διαφορετικά καλύτερο". Ανακαλύπτουμε χωρίς να ερευνούμε. Επικοινωνούμε χωρίς να συνδεόμαστε.

Αν πιστεύεις ότι αυτά δεν ισχύουν για σένα, στάματα να διαβάζεις εδώ και συνέχισε την υπέροχη ζωή σου, διαφορετικά έλα να το σκεφτούμε.

Η έλλειψη χρόνου δεν είναι δικαιολογία. Πρέπει να ζούμε την μέρα μας όπως εμείς θέλουμε, να απολαμβάνουμε το κάθε της δευτερόλεπτο και να φτάνουμε όλο και πιο κοντά στο στόχο μας. Αλήθεια ποια είναι η τελευταία φορά που είδαμε ξεκάθαρα το σκοπό μας και μετακινηθήκαμε ένα χιλιοστό πιο κοντά σε αυτόν, που είπαμε πώς σήμερα η μέρα ήταν αυτή που έπρεπε για να πετύχουμε αλλά ήταν και πλήρης από κάθε διάσταση.

Γεμίζουμε την μέρα μας με ανούσια πράγματα (ναι , εδώ διαμαρτύρεσαι και καλά κάνεις). Είμαστε νέοι, ζούμε σε έναν υπέρ- εύχρηστο κόσμο που μας δίνει όλα τα εργαλεία της εξέλιξης αλλά εμείς συνεχίζουμε να αναλωνόμαστε στα έτοιμα, στην έτοιμη γνώση, στην έτοιμη διασκέδαση και στις έτοιμες εμπειρίες (έτοιμες και οι κρέπες). Όσο γεμάτη και να μας φαίνεται η μέρα μας, στο τέλος της αν αναλογιστούμε την ουσία της, θα απογοητευτούμε. Δεν είναι λίγες οι φορές που η λίστα της ημέρας έμεινε ανέπαφη. Κάτι την υπερκάλυψε ή αυτή η θανάσιμη αμαρτία δεν μας άφησε να την υλοποιήσουμε.

Συνεχίζεις να διαμαρτύρεσαι. Λες ότι περνάς ωραία την μέρα σου και αυτό σου φτάνει. Γίνεσαι, γινόμαστε επιφανειακοί. Τρώμε ένα κομμάτι σοκολάτας και είμαστε χαρούμενοι για αυτό. Όμως η σοκολάτα είναι μία, τρώμε όλοι από αυτή και κάποια στιγμή θα τελειώσει (για εμάς).

Η λύση είναι να καταφέρουμε να φτιάξουμε την δικιά μας σοκολάτα, τον ιδανικό για εμάς εαυτό, την ιδανική για εμάς ζωή.

Ας μην εθελοτυφλούμε. Ας πάρουμε αυτό τον δικό μας σκοπό ή στόχο, όσο θολός και αν είναι και ας χτίσουμε. Ας χτίσουμε καθημερινά μέχρι να φτάσουμε στο επιθυμητό σημείο. Μα όταν φτάσουμε σε αυτό το σημείο, ας σκεφτούμε και πάλι αν είναι πραγματικά αυτό που θέλουμε, θα δούμε ότι θα συνεχίσουμε να έχουμε την ανάγκη για εξέλιξη. Και αυτό είναι η δικιά μου άποψη για το τι ονομάζεται ζωή. Γιατί όσο μικρή η μεγάλη πιστεύουμε ότι είναι ζωή μας, αν δεν της δίνουμε "χρώμα" είναι απλά μια ανούσια έννοια, γινόμαστε εμείς κάτι ανούσιο και δεν υπάρχει κάτι χειρότερο. Ας ανοίξουμε τα ματιά και ας εκμεταλλευτούμε το κάθε τι μικρό που μας παρέχεται, ας κουραστούμε και ας παιδευτούμε για το καλύτερο και ας παλέψουμε για την δικιά μας ατελείωτη σοκολάτα. Γιατί η ανταμοιβή είναι αυτό που μετράει και θα είναι δίκαιη , γιατί η ζωή είναι δίκαιη όταν μας ανήκει.

Τέλος, την επόμενη φορά που θα πιάσουμε τον εαυτό μας να "μην έχει τι να κάνει", ας φέρουμε στο νου τους στόχους μας και εκείνη ακριβώς την στιγμή να παλέψουμε για αυτούς.

Κάτι για την αρχή.
Ευχαριστώ την Σοφία που μου έδωσε το έναυσμα να ξανα-γράψω.

Περιμένω σχόλια.

Ένα τραγούδι για να ακούσεις

Μια ταινία για να δεις

IMDB 

Ένα βιβλίο για να διαβάσεις

 Δυστυχώς δεν υπάρχει στο Good Reads (IANOS)

Σύντομα και σε ξεχωριστές σελίδες